It’s hard to love Bangkok.
บ่ายวันนี้แดดร้อนเปรี้ยง จากมุมที่เราอยู่มองเห็นสีของใบไม้เป็นสีเขียวโปร่งแสง
เอ้อ ฉากหลังเป็นฟ้าใส พูดกันง่ายๆว่าเป็นวันที่แดดจ้าชิบหายวันหนึ่ง
ขยับสายตาเลยไปจากตองกล้วย – ต้นมะม่วงหลังศาสพระภูมิของเราก็โตเท่าเดิม
ที่ดินเปล่าหลังรั้วหน้าบ้านกลายเป็นสวน ต้นไม้งอกคลุมทั่วดินที่เคยแดงเมื่อช่วงซัมเมอร์
แต่ก่อนที่จะเป็นที่ดินว่างๆ มันเคยเป็นป่ามาก่อน
เคยเป็นมาตลอด ตั้งแต่จำความได้
…
ตั้งแต่เด็ก
ตรงข้ามบ้านเราเป็นที่ดินอะไรของใครก็ไม่รู้ พื้นที่ในรั้วรอบโดยคร่าวคงใหญ่กว่ามหาวิทยาลัยที่เราเรียนอยู่
ข้อมูลที่พอจะรู้มีเพียงว่า มันไม่ได้ถูกนำมาใช้ประโยชน์อะไร
แต่เพราะไม่ถูกเอามาทำอะไร ต้นไม้จึงได้เติบโต
ในป่าแห่งนี้ พี่ข้างบ้านเคยชวนเราเด็กๆแถวบ้านไปเล่นผจญภัยข้างใน
ยายบอกว่าข้างในอันตราย เราเลยยืนรอข้างนอก
แต่ก็คงจะอันตรายจริงๆ เพราะครั้งหนึ่งลุงข้างบ้านเคยเอาขนุนกลับออกมาพร้อมรอยกัดของตัวต่อ
นอกจากต้นขนุน ข้างในเคยมีต้นยูคาลิปตัส
มันสูงมาก สูงเลยยอดรั้วขึ้นมาเท่ากับตึกหลายชั้น
และในวันไหนที่พายุฝนกระหน่ำ มันจะโอนเอนดูน่ากลัว
นอกจากต้นไม้แล้ว บ้านเรายังมีสิ่งมีชีวิตจากป่ามาเยี่ยมหลายครั้ง
ตะขาบ กบ งู ยุง แมงเม่า แมงป่อง หิ่งห้อย ฯลฯ
เออใช่
เสำหรับเด็กอนุบาลคนหนึ่ง
ภาพของหิ่งห้อยบินเดี่ยวอ้อยอิ่งในระยะประชิด
เป็นภาพที่โคตรมหัศจรรย์ภาพหนึ่ง
(สัตว์อื่นๆไม่ขอพูดถึง จำได้ว่าเคยมีเยอะ
แต่ตอนนี้เหลือแต่ยุงที่น้อยลง เพราะถางป่าไปหมดแล้ว)
…
นั่นแหละ
บ่ายวันนี้แดดร้อนเปรี้ยง จากมุมที่เราอยู่มองเห็นสีของใบไม้เป็นสีเขียวโปร่งแสง
ฉากหลังเป็นฟ้าใส พูดกันง่ายๆว่าเป็นวันธรรมดาที่แดดจ้าชิบหายวันหนึ่ง
ในห้องนอน เราหลบแดดหลังม่านขาว
นอนฟังเสียงจิ้งหรีด
เคล้าหมาเห่า
ละสายตาจากหนังสือ…
แล้วก็หลับไป
ริงโทนโทรศัพท์ดังจนฉันตื่นแล้วก็นึกขึ้นได้ว่านี่เราคงเหนื่อยมากจนหลับไปมองออกไปข้างนอกฝนยังคงตกและในเวลาแบบนี้รถบนถนนใหญ่ก็จะยังคงติดแม้ฉันจะมองไม่เห็นถนนเพราะนอกหน้าต่างเห็นเพียงหน้าต่างของตึกฝั่งตรงข้ามฉันถอนหายใจหนึ่งครั้งเมื่อทำใจได้ว่ามันเป็นเพียงแค่ฝันและในความเป็นจริงนั้นฉันยังคงติดอยู่ที่นี่ในห้องห้องนี้ที่ต้องใช้เงินซื้อพื้นที่หายใจโอเคมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรฉันทำใจได้ดีแต่ยังได้ไม่หมดเพราะในตอนนี้ฉันยังลุกขึ้นมาไม่ไหวกดสไลด์ปุ่มโทรศัพท์รับสายก่อนบอกว่าโอเคเดี๋ยวจะออกไปหลับตาอีกครั้งกำหนดลมหายใจยังไม่อยากลุกเลยให้ตาย…
มันเป็นห้านาทีที่ไวเหมือนปิศาจ